ابرهای تیره بر سر سازمان تامین اجتماعی

بعد از روی کار آمدن اقای دکتر ربیعی به عنوان وزیر رفاه و تامین اجتماعی امیدهای زیادی به بهبود شرایط سازمان تامین اجتماعی بوجود آمد و با آمدن نوربخش امیدها زیادتر شد. صاحب این وبلاگ که در گذشته با مقاله ای در ماهنامه اقلیم شفاء شرایط وزارت تعاون و سازمان تامین اجتماعی را امیدوار کننده خواند بعدها به عنوان نماینده کار گروه تحقیق و تفحص از درمان سازمان تامین اجتماعی برگذیده شد اما به تدریج اوج وخامت اوضاع را دریافت،

عشق من است کفتار

عشق من کفتار
بد گفتم زتو من؛ بگذر؟؟؟
بد کردم به تو من؛ بگذر؟؟؟
نامت به بدی بردم؟؟
ای اهل شکار و شرف و عزت
من بی شرف ُ ندیده بوده ام بگذر؟؟؟
کفتار! تو لاشه می خوردی؟!
ای کفتار قوی قامت؛
 ای خسته به کار و همت و عزت
من مفت خور مال یتیم خورده را ندیده بوده ام؟؟ بگذر؟؟
ای جای تو در بالا؛ بنشین به سرم حالا
ای کفتار بلند بالا؛ بگذر تو زمن والله؟
 ای باران به سرت ریخته؟؟
ای سرما به جان خریده؟؟
ای مظلوم این معاصر!
بگذر ز من در آخر
حسن ختام اشعار
عشق من است؛ کفتار؟؟؟؟؟
عشق من است کفتار!

تقدیم به ارواح خبیثه اختلاس کنندگان و دست اندازان به حریم بیت المال به خصوص حق الناس

اسیدپاش عاشق

گفتا به من که عاشقم
در کمال خواستنِ؛ لفظ جنون را لایقم
آنقدر دوستش دارم عزیز
بی وصالش مرگ را طالبم
گر رود از دست من سوی کسی
جان بگیرم از کفش چون عاشقم؟؟؟
دست دیگر گر رود سویش دراز
دست ها را بشکنم چون عاشقم؟؟
گفتمش: ای عشق قرن بیست و یک
اسم خودخواهی را عشق مگذار
عشق لایه ها دارد عزیز
عشق کودک عشق خودخواهی ستیز
عشق پخته؛ گذشتن باشد و نفی ستیز
پست باید شدن در مقام عاشقی
ننگ باشد عاشق را گردنکشی
چشم محبوب شعله نور است و بس
بی وجودش عشق کور است و بس
تو شنیدی از عاشقی چیزها
لیکن اندر باطنش درنیافتی اسرارها
عشق رضای خاطر دلبر بود
مرگ با اشارت در بر سرور بود
عشق نردبان و بال بالا رفتن است
عشق چون دانه در خاک رفتن است
آنچه تفسیر تو است از عاشقی
رسم حیوان است و دیوان دنی
عشق چون ریسمانی بلند از آسمان
می برد دل را به عرش صالحان
عشق را نیست رابطه با سطل اسید
معشوق را کشتن با مرگ جدید

تقدیم به حریم آسیب دیده ی عشق که  دیو باطنان نقاب عشق به صورت بسته بر نوامیس مردم روا داشته اند.

آه مظلوم تهیدست بی نوا

بدان اشک را فریادی بلند و نهفته است
صدایش همیشه به عرش خدا رسیده است
بدان که آه مظلوم تهیدست بی نوا
به غایت ستون خیمه ظالم دریده است
مگو دو روز خدمت به زر غنی شوم