آقای رئیس جمهور شما سوگند یاد نموده اید.

جناب اقای روحانی جنابعالی به عنوان عالی ترین مقام اجرایی کشور و فرد دوم کشور طبق قانون اساسی مسئولیتهایی را بر عهده دارید که متاسفانه به عنوان یکی از کسانیکه به عنوان موکل بنده و نمایند بنده محسوب می شوید مراتب اعتراض خود را به جنابعالی اعلام می نمایم، براساس اصل هشتم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران جنابعالی را به توجه جدی تر به برخی از امور در دولت دعوت می کنم.

همانطور که مستحضر هستید قانون اساسی در اصل سوم و در بند نهم این اصل یکی از وظایق حاکمیت و به طبع آن جنابعالی را رفع هرگونه تبعیض اعم از مادی و معنوی دانسته است.

در همین اصل و در بند شش محو هرگونه خودکامگی و انحصار را جزء وظایف حاکمیت و به طبع ان رئیس جمهور به عنوان مجری قانون اساسی تعریف نموده است.  

شاید تحمل کنم؟!

مانده بر سر دو راهی تکلیف، چه کنم؟

بر سر آن بمانم یا مصلحت گزیده کنم؟

مانده ام با این همه آدمای بی وجود!

چگونه توانم خالصانه گلایه کنم؟

مانده با کوه درد بر سینه ی گداخته ام؟

شاید که بایدم باز توبه کنم؟

شاید نیت من ناخالص است؟

شاید واجبست که ره رفته را اقاله کنم؟!

من و نفس و دنی و دونی! نمی دانم!

کار کدامین یکیست حال کنونی ام؟