آیا واقعا در طراز شیعه ی علی ع هستیم؟

بعضی وقتها می بینیم که خودمان منتقد می شویم و نقد می کنیم و وقتی در همان جایگاه قرار می گیریم به مراتب بدتر عمل می کنیم. نگاهی به عملکرد خودمان در جایگاه مالک و مستاجر و کارفرما و کارگر و پزشک و بیمار و قاضی  و متهم و رئیس و مرئوس و .... بندازیم و به این بیاندیشیم که چقدر در سلوک علی بن ابیطالب ما قرار می گیریم و چقدر داعیه ی مسلمانی را جامعه ی عمل پوشانده ایم... خیلی جای بحث نیست به این گفتار علی بن ابیطالب ع و آنچه در ادامه به نقل از شهید بهشتی آمده است بیندیشیم...

امام علی(ع) می فرماید: «انصاف، دل را الفت می بخشد» و می فرماید: «با رعایت انصاف است که پیوند ها دوام می یابد» (غررالحکم، ح۱۱۳۰ و ۴۱۹۰) و می فرماید: «انصاف داشتن، باعث افزایش دوستان می گردد» (نهج البلاغه، حکمت ۲۳۱) و می فرماید: «زکات قدرت انصاف است» (غرر الحکم، ح۵۴۴۸) و می فرماید: «بدانید که هر کس نسبت به مردم از خود انصاف به خرج دهد، خداوند جز بر عزت او نمی افزاید» (الکافی، ح۲، ص۱۴۴).

علی(ع) در یکی از جنگها با مردی مشرک در حال مبارزه بود. آن مرد عرض کرد: یا علی شمشیرت را به من ببخش. حضرت شمشیر را به او داد. مرد گفت: از تو ای پسر ابوطالب در شگفتم که در چنین موقعیتی شمشیرت را به دشمن می‌دهی.

فرمود: تو دست تقاضا دراز کردی و رد کردن درخواست کننده از شیوه کرم به دور است. مرد کافر از اسب پیاده شد وگفت: این روش اهل دیانت است. آنگاه پای مبارک امیرالمؤمنین را بوسید و ایمان آورد. (هزار و یک حکایت اخلاقی ص 468 به نقل از سفینه‌البحار ج 1 ص 413)

شهید بهشتی از دور شدن امت اسلامی از مهم ترین تعلیم اسلام، که انصاف است، می نالد و می گوید: «اگر بدانید ما چگونه هستیم که از دیدن زشتیهای خودمان کوه را مو می بینیم و در دیدن زشتی های دیگران، که دوستشان نداشته باشیم، مو را کوه می بینیم. در دیدن خوبی ها و نقطه های مثبت خودمان مو را کوه می بینیم و در دیدن و ارزش نهادن به خوبیها و نقاط مثبت آنهایی که دوستان نداریم کوه را مو هم نمی بینیم. می گوییم فلانی را ول کنید، ساقط است، اسقاط است، اصلا در او کمال پیدا نمی شود. و با کمال تاسف، به همین دلیل و جهت است که فاصله ما با اسلام واقعی خیلی زیاد است» (حق و باطل از دیدگاه قرآن، ص۱۲۸-۱۲۹).

شاید کمی باید تربیت شویم تا به این بیندیشیم که اگر زور و قدرتی که در دست داریم نداشتیم ؛ از در منطق و صبر و توکل و استعانت چگونه پیش می رفتیم؟؟؟