خرم آباد نگینی بر تارک ایران ؛ آینده ای روشن

 

دریاچه کیو در فروردین ۹۴

سه سال پیش بود که برای رفتن به اهواز وسوسه شدم که از شهر خرم اباد بگذرم؛ سرزمینی که ان را باید دیار مردمان با فرهنگ و با شور و صادق ایران نامید؛ اگر هر شهری از ایران را بخواهم به صفتی بنامم؛ برای خرم اباد چاره ای جز نامیدن شهر مردمان صادق و یک رو ندارم. در آن برهه دلم گرفت؛ وقتی می دیدم که دریاچه ی معروف کیو خشک و کم اب شده؛ سرزمینی به آن قدمت و عظمت فاقد یک هتل مناسب برای اسکان بود و از آن مهمتر جاده های تنگ و پرخطر و کارخانه های تعطیل و کارگران بیکار و فقری که در جای جای این شهر ملموس بود. اما در بهار امسال امید و روشنایی ؛ بیشتر از آنچه فکر کنم بر این شهر پیدابود اگر چه هنوز جوانان بیکار زیادی در این شهر می گشتند و دنبال کار بودند. در این سفر می دیدم که هتل پنج ستاره صخره ای به زودی افتتاح می شود و به پایان کار خود نزدیک بود؛ کارخانه ی پارسیلون به کار و رونق برگشته بود و جاده های تنگ چگینی دو بانده شده بود. دیگر از کشت و صنعتی که عذاب خاطر مردم بود خبری نبود و این مجتمع عظیم به رونق و شکوفایی برگشته بود. خرم آباد این بار دارای بامی بود که باید آن را بام ایران نامید. بام خرم آباد دیدنی و باشکوه و بلند تر از همه بام های ایران بر فراز کوهی ساخته شده بود که تا دیروز باور مردم این بود که کوهها مانع توسعه و سازندگی شده اند. خرم آباد در این سفر با سرعت و شتاب به پیش می رفت اگرچه باید قبول کرد که سرعت و شتاب آن هرچه هم در این سالها تند بوده باشد؛ کمتر از طاقت به سرآمده ی جونان وخانواده های دارای تحصیلکرده ی بیکار بود. اما آینده ای روشن که در جای جای این شهر بزرگ و تاریخی می شد دید؛ آزادسازی حریم فلک فلاک و آنهمه زیبایی که چشم نواز بود  و بزرگترین رصدخانه ایران در این شهر به حق لایق دایر شده بود و وسوسه ها که امانم نمی داد که در این دیار کهن ساکن شوم.... من به آینده ی این دیار امیدوارم.