چه کسی بر آتش صنفی گرایی در جامعه پزشکی می دمد؟

تریبون صحبت بین وزیر بهداشت و جامعه پرستاری این روزها دیگر هیچ شباهتی به تریبون گفتگو بین یک جامعه صنفی و یک مسئول در نظام جمهوری اسلامی نیست؟ شما وقتی به این دیالوگ نگاه می کنید گمان می کنید که دعوا بین دو مسئول نهاد صنفی است ؛ یک طرف ماجرا آقای وزیر بهداشت هست که اگر عنوان و سمتش را با عنوانی مثلا رئیس کل سازمان نظام پزشکی عوض کنیم و در تیتر روزنامه ها بگذاریم شاید هیچ مخاطبی شک نکند که این سخنان از زبان وزیر بهداشت رانده شده است و یا از زبان رئیس کل سازمان نظام پزشکی؟ البته خیلی هم نمی توان به این موضوع خرده گرفت؟؟؟ زیرا اقای وزیر خودشان یک پزشک هستند و به طبع نمی توانند از منافع صنفی خودشان بی تفاوت باشند و باید برای دفاع از ان بجنگند؟

از سوی دیگر شاهد نارضایتی شدید صنوف دیگر جامعه پزشکی نظیر ماماها و پرستاران و ازمایشگاهی ها و به کل پیراپزشکان از وزیر بهداشت هستیم. در آن سوی نیز رضایتمندی پزشکان طرحی از وزیر بهداشت به شدت کم است و بسیاری از این متخصصین جوان خود را قربانی طرح تحول سلامت می دانند برخی از این متخصصین نظام پلکانی پرداخت را راهی برای عدم پذیرش بیماران و ارجاع آن به بخش خصوصی می دانند؟

 اما بد نیست که در این روزها به این بپردازیم که چرا وزیر بهداشت به پرستاران حرف های تند و گزنده می زند؟ من یک پرستار نیستم اما واقعا درک می کنم که سخنان آقای وزیر نمک پاشیدن بر زخمی است که بی شک محصول نحوه اجرای قوانین در وزاتخانه ی آقای وزیر و همکارانش می باشد؟

اینکه آقای وزیر در اجرای قانون تعرفه پرستاری سرباز می زند و آن را منوط به تخصیص اعتبار می کند از چند منظر قابل بررسی است؟

۱- این تعرفه های پرستاری اصلا نیاز به تامین اعتبار ندارند؛ بلکه باید انصافی بر مسند امور بنشیند که به جای پرداخت حق الزحمه خدمات پرستاری به پزشکان؛ حق الزحمه پرستاران را به خودشان پرداخت نماید.

۲- با اینهمه پول و اعتباری که برای وزارت بهداشت در این سالها از طریق بودجه سالیانه و درآمد اختصاصی و نظام بیمه ای و مالیات بر ارزش افزوده و مالیات بر سیگار و هدفمندی یارانه ها و ......... فراهم گردیده است؛ منظور آقای وزیر بهداشت از اینکه می فرمایند بازهم پول و اعتبار بدهید ؛ چیست؟؟؟؟؟؟؟ به راستی چقدر پول می خواهند تا کجا باید به این وزارتخانه پول داد؟؟؟

به هرحال بغض های فروخفته پرستاران و پیراپزشکان و ماماها و معلمان و کارگران از دست دولت هر روز در حال بزرگ شدن است و مثل تیری که هر روز چله ی کمانش را بیشتر کشیده می بیند دارد به سوی هدفی متمرکز می شود که انتخابات آتی ریاست جمهوری است؛ بالاخره در طول این دو سال از حضور دولت یازدهم طعنه ها و کنایه های فراوانی را جامعه پرستاری تحمل کردند و بی عدالتی های فراوانی را شاهد بودند که از نخبه خواندن متخصصین با مضمون تحقیر تلویحی پرستاران؛ کم اهمیت و کم تعداد خواندن جمعیت پرستاران در تجمع جلوی نهاد رئیس جمهوری و یا مجس شورای اسلامی و عدم شرکت در جلسات کمیته پیگیری های جامعه پرستاری و تبعید رئیس خانه پرستار به اسلامشهر و اخیرا مطالبات به حق جامعه پرستاری را بار کج خواندن و وعده هایی که عملی نشد و شکاف شدید و در حال افزایش پرداختها و ممنوع خواندن مقایسه حقوق پرستاران با پزشکان و .....تنها بحشی از نزاع وزیر بهداشت دولت یازدهم با جامعه پرستاری است و سکوت وزیر بهداشت در برابر مطالبات آزمایشگاهی ها و بقیه رشته های پزشکی و همینطور اخیرا زمزمه هایی مبنی بر تعدیل حقوق کارشناسان رادیولوزی که توسعه نزاع صنفی را در نظام سلامت دامن می زند نتیجه عملکرد وزیر بهداشت و همکارانش در نظام سلامت است که از یک سو برای یکی از صنوف اقای وزیر ساعتها و روزها وقت می گذرانند تا جلوی یک سریال انتقادی را در صدا و سیما بگیرند و از سوی دیگر به طعنه و کنایه با یکی از صنوف دیگر روی می اورند. اینها در حالی صورت می گیرد که به پشتوانه پیگیری های وزیر بهداشت افزایش تعرفه های همکاران وی در اول سال و با دقت و با سرعت عملی می شود. متاسفانه در این روزها ریاست محترم جمهور نیز از کنار اتفاقات طوری می گذرند که آدمی گمان می کند برای ایشان نیز مساله اصلا اهمیتی ندارد؟ بالاخره باید جامعه پرستاری حواسش را در روز انتخابات جمع می کرد؛ آن روز که آقای روحانی در کمیته سلامت خود به یک نفر از پرستاران و پیراپزشکان وقعی ننهاد تا طرف مشورت ایشان قرار گیرند باید پرستاران و پیراپزشکان در می یافتند که در کجای افکار رئیس جمهور آینده هستند؟؟؟؟

به هر حال در این شرایط اندوهگین که قدرت و ثروت در دست وزیر بهداشت است و با حمایت همکاران متخصص خود در مجلس هیچ کس جلوی دار زبان و رفتار وی نیست؛ جامعه پرستاری و پیراپزشکی و حتی معلمان و کارگران را چاره ای جز صبر و استقامت تا انتخابات آتی مجلس شورای اسلامی و  انتخابات رئیس جمهوری آینده نیست و باید بر این آتشی که سر آنها با تریبون های وزیر بهداشت ریخته می شود صبوری پیشه کنند و بیشتر از این خود با با نامه های بی جواب به رئیس جمهور سبک نکنند.