آقای روحانی زنگ خطر را بشنوید؛ پول یارانه ها در حال سوء مدیریت شدن؟

همانطور که انتظار می رفت بالاخره تیم ضعیف مدیریتی وزارت بهداشت که بر خواسته از یک مکتب فکری مبتنی بر درآمد زایی می باشد بسته سلامت را ارائه داد؛ بسته ای که مملو از غلط های فاحش است؛ مملو از ندانم کاریهایی که متاسفانه باید گفت هیچ کارشناسی در دولت و مجلس متوجه این مسائل نیست و یا اینکه هنوز به ان نخواسته واکنش نشان دهد؛ زنگ خطر برای دولت روحانی به نظر من به صدا در آمده است... بخش عمده ای از پول یارانه ها به وزارت بهداشت و از سوی این زوارت خانه به بیمارستانها داده شده است تا بتوانند هزینه کنند؛ هزینه ای که حدود هفتاد درصد ان نهایتا به عنوان درامد به جیب کادر درمانی می رود؛ وزارت بهداشت با ترمیم تعرفه ها خواسته اند که درامد را بالا ببرد در حالیکه در بیمارستان هرچه درآمد بیشتر شود تنها به این معنی خواهد بود که هزینه بیشتر می شود. از سویی این سیاست باعث شده است که شهرهای بزرگ و مناطق برخوردار که دارای بیمارستانهای بزرگتری هستند پولهای بیشتری بگیرند و شهرهای کوچک و کم برخوردار پول کمتری بگیرند؛ شاید شتاب زده بودن این طرح و اشتیاق فراوان مدیران وزارت بهداشت برای نشان دادن توانایی های خودشان به رئیس جمهور دلیل اصلی این نوع هزینه کرد در وزارت بهداشت است. البته باید حق داد این عاقبت وزارت بهداشتی است که مدیران ارشد ان بر امده از بیمارستان داری هستند و هیچ شناختی از سیاستگزاری سلامت ندارند. در حال حاضر نظام ارجاع که باید به عنوان سیستمی برای کنترل مصرف و افزایش هزینه اثربخشی بود در کشور پیاده نشده است و پزشک خانواده نیز به هیچ عنوان هیچ شباهتی به انچه که باید پیاده می شد، نیست و تزریق اینهمه منابع به نظام سلامت بی در و پیکر ایران جز آنکه جیب برخی ها را پر کند هیچ اتفاق روشنی را برای مردم به بار نخواهد آورد؛ مطمئنا در فضای بدون نظارت فعلی حتی هزینه شدن اینهمه منابع نیز نخواهد توانست جلوی زیرمیزی و بسیاری از رفتارهای ناشایست را بگیرد زیرا متولیان امرش در وزارت بهداشت و سازمان نظام پزشکی همچنان در حال دفاع غیر مستقیم از زیرمیزی بگیران هستند و تمام توان خود را برای مصون قرار دادن این افراد از اعمال قانون به کار بسته اند ؛ شاید برای آقای روحانی هنوز دیر نشده باشد که به این طناب پوسیده نباید اعتماد کند؛ کاش روحانی این پول را در اشتغال و تولید هزینه می کرد زیرا می دانیم که با وجود اینکه هزینه شدن در امر سلامت اجتناب ناپذیر است اما از ساختار فعلی مدیریتی نظام سلامت جز هزینه منابع بدون خروجی مشخص انتظار دیگری نمی رود.