پوست خربزه ای زیرپای دولت روحانی؛ کاش من هم یک سرهنگ بودم.

به نظر می رسد؛ دولت آقای دکتر روحانی هنوز در فضای روزهای بعد از انتخابات سیر می کند و متوجه پیام ثبت نام مردم برای دریافت یارانه ها نیست؛ دولت یازدهم به نظر می رسد در حال جزیره شدن است و در حال از دست دادن انسجام درونی خود، زیرا در این روزها شاهد رقابتی بسیار مخرب در برخی از حوزه های مرتبط با نظام سلامت در درون دولت هستیم؛ حسن قاضی زاده هاشمی وزیر بهداشت و همراهان وی در سازمان نظام پزشکی و همینطور  نهادهایی مثل فرهنگستان علوم پزشکی و کمیسیون بهداشت و درمان و برخی از دیگر یاران و همفکرانش در مجمع تشخیص مصلحت نظام ، شاید برای اولین بار در تاریخ نظام سلامت همه و همه از فعالان مهم بخش خصوصی هستند و فرصتی بی نظیر یافته اند تا به رویای بخش خصوصی که همانا تسلط بر بخش درمان سازمان تامین اجتماعی بوده جامه واقعیت بپوشانند و ظاهرا این فرصت به قدری برای انها حیاتی و مهم شده است که اصلا  توجه نمی کنند که .....  

  

 کارگران و بیمه شده ها به این اتفاق مثل یک کابوس نگاه می کنند؛ کابوسی که می تواند طومار دولت روحانی را در انتخابات اتی در هم بپیچد؛ اما مهم تر از همه اینکه اقای روحانی که فرموده بودند بنده یک حقوق دان هستم و نه یک سرهنگ ( که البته بهتر از بنده می دانند تمام زیربنای رشد و نمو انها از فضای نظامی بوده است) در این موضوع ساده به مبانی حقوقی آن توجه نمی کنند؛ چرا این رئیس جمهور حقوقدان ما توجه نمی کنند که در تمام دنیا استقلال بیمه ها و قدرت بیمه ها متضمن منافع بیمه شده ها است و مضحک ترین کار دنیا همانی است که امروز اقای قاضی زده و دوستانش با  دفاعی بسیار مضحک تر قصد جامع عمل پوشاندن به ان را دارند. به هر حال باید منتظر ماند و دید که آتش تمامیت خواهی برخی از افراد در نظام سلامت به جان دولت روحانی خواهد افتاد؟ من برای این دولت روزهای افول را پیش بینی می کنم ، روزهایی که اگر همینگونه پیش برود به سویی خواهد رفت که به تدریج ندای "احمدی" احمدی" دوست داریم را هم برای پاستورنشینان شنیدنی کند؛ زمزمه هایی که در این روزها ثبت نام می شد در تاکسی ها و متروها شنید؛ زمزمه هایی که شاید به شکل ناباورانه ای انقدر بزرگ شود که حتی به دورن ساختمان سفید ریاست جمهوری هم برسد. البته بازی با منافع کارگران و حذف برخی از افراد از گرفتن یارانه ها و افزایش قطعی قیمت مسکن و ..... پازلهای هست که اقای روحانی بعدها انها را در کنار هم خواهند چید و در خاطرات خود خواهند نوشت کاش من هم یک سرهنگ بودم.