فراز و فرودهای مدیریتی

هرچه به انتخابات ریاست جمهوری نزدیک می شویم فراز و فرودهای مدیریتی بیشتر خواهد بود یا کمتر؟ از دو منظر این موضوع قابل بررسی است اول اینکه قبول مسئولیت در این روزها به خوبی نشاندهنده ارادت و گرایش فکری مدیران با دولت فعلی است زیرا یک مدیر به خوبی می داند که با قبول پستهای حساس در یکی از رده های وزارتخانه ها در هر دولتی که اتفاق بیافتد؛ در عمل پذیرفته است کهخود را همسو و همفکر جریان سیاسی آن دولت خطاب کند. اما از طرفی دولتها نیز می دانند که گرایش سیاسی افراد در آخرین سال حضور دولت کمی ناب تر خواهد بود و افراد مهم و تاثیرگزار چنانچه در سال آخر قبول مسئولیت کنند در واقع ارادت خود را به دولت بیان کرده اند.

از این منظر باید گفت شاید با توجه به اینکه دولت فعلی اهل کار حزبی و تشکیلاتی نیست باید به آن حق داد که نیروهای خود را در شرایط اجرایی بسنجد. با این وجود بر خلاف نظر بسیاری از دوستان که تغیرالت مدیریتیا خیلی برای نظام اداری ما مهلک ارزیابی می کنند باید عرض کرد به جزء آنچه مربوط به مدیریت فرابخشی می شود در بخشی که به مدیرریت درون بخشی مربوط می شود از آنجا مدیریتهای ما تحول گرا نبوده و عمدتا به حفظ شرایط موجود می پردازند این تغییرات چندان تاثیری بر فرایندها ندارد. در بیمارستانها که ما درگیر آن هستیم به خوبی دوستان می دانند که بودن و نبودن مدیر و رئیس چندان در فراینده تاثیری نخواهد گذاشت مگر در بحث امضاء اسناد مالی که این امر اگر به مدیران مالی و اداری تنفیذ شود مشکل حل خواهد شد. ارزیابی من این است که نغییرات مدیریتی در آخرین سال دولت نیز ادامه خواهد داشت و حتی شاید هم با شدت بیشتر. البتته شاید نتوان چندان هم به دولت خرده گرفت زیرا در دولت هشتم و نهم رسمی نهاده شد که در هیچ یک از دولتها نبوده است و آن هم مدیرانی که سالها با دولت همکاری کردند و دم بر نیاوردند و به محض اینکه خطر برکناری را حس کردند با وا‍‍‍ژگانی نظیر انحرافی و . . . در روی دولت درآمدند؟ شاید پالایش این دست از مدیران را بشود حق مسلم دکتر احمدی نژاد دانست.