اما آرایش سیاسی جریانهای نظام سلامت در آستانه انتخابات آتی؟

بدون شک در شرایط فعلی که گرداننده اصلی وزارت بهداشت را دکتر لاریجانی می دانند بسیاری از جریانهای سیاسی که در نظام سلامت حضور دارند زاویه پیدا کردنشان با ریاست محترم جمهور زیر سر همین اقدامات لاریجانی است که به نوعی سعی کرد تمامی افرادی که از جایی غیر از وزارت بهداشت امده بودند را از وزارت بهداشت اخراج کند و حتی در این میان افراد بسیار کاردانی نظیر دکتر موید علویان نیز از تیررس وی مصون نماندند و بعد از رفتن این نیروها فضا در نبود امکان فعالیت نیروهای اصلاح طلب انقدر برای لاریجانی باز شد که وی واقعا مغز متفکر نظام سلامت در حوزه اجرا بتدیل شده است. البته دکتر محمد باقر لاریجانی که برادر کوچکتر لاریجانی ها و فوق تخصص غدد است، آنقدر باهوش است که خطوط سیاسی خود را مثل برادر بزرگترش مبهم نگه دارد و به همین خاطر هیچگاه نباید تعجب کنید که چرا دکتر ظفرقندی هنوز استاد کرسی دانشگاه تهران است و یا به عنوان استاد نمونه انتخاب می شود و یا شکوری راد هنوز در این دانشگاه اسم و رسمی دارد.. . . .

بدون شک جریان اصولگرایی حاکم در وزارت بهداشت در دوره بعد به هیچ عنوان پشت احمدی نژاد نخواهند آمد و در حوزه سلامت همه چیز برای وی از دست رفته است, بنابراین باید گفت که در حوزه سلامت تنها دو نفر هستند که جریان دهی را مشخص خواهند کرد، اول لاریجانی که جریان اجرایی فعلی از وی حمایت خواهد کرد البته قطعا این جریان با لاریجانی مجلس نشین همسو خواهد شد و نه با رئیس جمهور، لاریجانی در کار سیاسی هیچ رودربایستی ندارد و اهل یک بام و دو هوا بودن نیست و با کسی شوخی ندارد و یه همین خاطر است که بدون هیچ تردیدی فضا را برای طیف نزدیک به زاکانی کاملا تنگ کرده است. اما در سوی دیگر این داستان دکتر زاکانی است که با حمایت مرندی و قاضی زاده و رئیس زاده و اصلانی و موید علوی و . . . . می تواند نبض جریان اصولگرایی را در دست بگیرد. تنها نیروی کم رمقی که می تواند کاملا با دکتر احمدی نژاد همراه باشد قطعا نیروهای طیف باقری لنکرانی هستند که تعدادشان زیاد نخواهد بود، شاید این طیف در صورت توافق با طیف زاکانی بتوانند تعدادی از افراد طرفدار دولت را مثل انتخابات مجلس فعلی به درون بدنه اجرایی دولت بعدی بکشانند؟ شاید و تنها شاید؟