هرچه دامن قدرت وسیع تر شود فضای اندیشه تنگ تر می شود.

نگاهی انسانی به اطراف بیاندازیم و بیاندیشیم که به عنوان یک جاندار چه کاری برای اصلاح و چه کاری برای سربلند شدن در تاریخ می توانیم انجام دهیم؟ درد مردمان دردمندی که در میان بی تفاوتی ما گم است و یا شادیهایی که با اندوه دیگران به دست می اید به جرات می توان گفت که در میان بسیاری از شادیها و غم دیگران نهفته است و درمیان بسیاری از غمها شادی دیگران. کاش می اندیشیدیم که چقدر انسان بودن وظیفه ای سخت است؛ کاش می دانستیم که چرا بعضی اوقات به راحتی هرچه تمام تر سرگرم دنیا می شویم انقدر که نمی فهمیم که اگر مال اندوزی را از ما بگیرند دیگر هیچ نکرده ایم؟ اگر سکه ها را مثل پوسته های صدف در کنار دریا جمع کنیم و بهای عمر نازنین را برای جمع کردنش بدهیم باید بدانیم که به زودی طوفانی سهمگین به نام مرگ آنرا می برد و به همانجایی می رساند که اول بود و این حکایت تقسیم ارث است که هیچ تضمینی برای ماندگاریش در بین نسلهای یک انسان نیست و این حکایت دنیایی است که شاید کودک امروز متکدی در سر چهار راه به نسل یک پادشاه متعلق باشد و رئیس جمهور امروز به نسل یک گدا؟ باید کمی تکان خورد از روزمرگی و بی خردی و بی تقوایی.....

باید کمی به یاد بناهای یادگاری افتاد که هنوز میراث پدرانمان هستند باید یاد کتابهایی افتاد که از ابن سینا ها به جا مانده و مایه فخر و آبروی ما هستند؛ اگر کتابی نداریم مرامی داشته باشیم و چون پوریا ولی ماندگار باشیم و اگر درسی نخواندیم لااقل کمی چون حر آزاده باشیم و .... 

تصور ویرانگر نسلی که همیشه به فکر خویشتن خویش است و طوفان بی اخلاقی و گردباد فساد و جهنم دروغ و قحطی گذشت را نمی بیند بسیار آزار دهنده است. کاش می شد در تابلویی که همگان در زمین و آسمان بخوانندش می نوشتم آب و غذا و سرپناه برای همه هست لطف خون و شرف و عزت و آبروی هم را نریزیم. کاش می شد که انسان می فهمید که تخدیر و تخمیر قدرت بسیار خطرناک تر از تخدیر و تخمیر افیون است؛ کاش همه ما بدانیم که روزی که فکر کنیم دیگر آسب پذیر نیستیم تازه وقت آسیب پذیری است؛ هرچه دامن قدرت بیشتر شود فضای اندیشه کمتر می شود و فواره هرچه بالاتر رود هیبت شکستش سنگین تر خواهد بود؛ چقدر زیبا پروردگار یکتا راه و رسم دنیا را گفت و حکایت ما را که واقعا انسان مختار است و فکور. 

مهدی اسفندیار