فقط سیاهی ها را نبینیم

حدودا" یک هفته پیش برای تعویض پلاک خودرو به یکی از مراکز تعویض پلاک مراجعه کردم، برخوردهای پرسنل اصلا" برایم راضی کننده نبود احساس می کردم دارند استادانه روی اعصابم راه می روند، با اینکه در دفعه قبلی مراجعه به این مرکز با ارائه نامه اشتغال به کارم همه کارها برای صدور پلاک به سرعت انجام شده بود اینبار حتی به این نامه هم گیر داده بودند بالاخره دوتا قرص پنتوپرازول و کلینیدیوم سی را یکجا خوردم تا معده ام کمی راحت شود. بعد از تمام شدن کارم از یکی از دوستان نیروی انتظامی خواستم که دلیل این برخوردها را پیدا کند و به خصوص با باجه ای که با من برخورد مناسبی نداشت دلیل نوع برخورد را بیابد. راستش بعد از فروکش کردن ناراحتیم کمی از این اعتراضی که کرده بودم خجل شدم، چون در دفعه قبل که همه چیز در باجه ء دیگری خوب بود و با وجود ازدحام مراجعه کننده با سرعت و دقت و احترام کارهایم انجام شد به خودم زحمت یک تشکر ساده از ریاست مرکز و گزارش عملکرد خوب پرسنل را نداده بودم اما این بار خواستم که به فلک شکیات کنم؟ . . . . . .

اما بعد با خودم گفتم هرچه باشد وظیفه سیستم این است که خوب کار کند و همین فکر باعث می شد که کمی ناراحت باشم و با زاویه خاصی به راهنمایی رانندگی فکر کنم. تا اینکه امشب در تهران صحنه هایی را دیدم که مجبور شدم قبل از خواب برای همیشه این موضوع را فراموش کنم و همان ذهنیت مثبت گذشته را داشته باشم. نمی دانم که در غروب 12/11/90 شما در تهران بودید یا نه ؟ تمام شهر را باد و باران وسیلاب جوبها گرفته بود و کج باران و سرما امان انسان را می برید، ترافیک شدیدی تمام شهر را اسیر خودش کرده بود و آنچه به چشمم آمد چهرهای خیس و آب گرفته ماموران راهنمایی رانندگی بود که انصافا" مردانه و مسئولیت پذیرانه سعی می کردند که گره ترافیک را برای مردم باز کنند. در چندین چهار راه کوچک و بزرگ این حضور موثر را می دیدم و هنوز چهره پرسنلی که در چهار راه بهنود با کاور مشکی رنگ و صورت خیس زیر باران با علامت راهنمایی رانندگی از ما می خواست که سریعتر تردد کنیم در یادم مانده و مرا وادار کرد که از خواب ناز بلند شوم و کمی به رسم ادب در این گفتار با یک خسته نباشید قدردانی کرده باشم؟ 

درود بر همه کسانیکه دل در گرو مهر این وطن دارند.