من خنکای فصل پائیز و روح سرد بادهای سرگردانش را دیده ام.

من خنکای فصل پائیز و روح سرد بادهای سرگردانش را دیده ام و بر ایوان خانه ریزش برف را بر تن نحیف طبیعت معصوم به نظاره نشسته ام. نمی دانم با جان فتاده ام هجوم مور و مار و ریشه های سرگردان درختان چه خواهند کرد. 

اما من خنکای قبر و لمس حضور یاران را در گرمای ملایم بهار دوست دارم و یاد یاران را در شبعای زمستان به هنگام طنین سرود وحیانی به انتظار می نشینم.

شعر: مهدی اسفندیار