سال جنگ یا صلح......

سال ۹۵ امد و  از ظاهر آن پیداست که آبستن حوادث است ، چه در حوزه ی داخلی و چه در حوزه ی خارجی به نظر می رسد با فرمان و تاکید رهبر معظم انقلاب برای دیدن موضوع مبارزه با فساد در برنامه ی ششم و اقتصاد مقاومتی باید منتظر اتفاقات نوینی در عرصه ی داخلی باشیم، موضوعی که وعده ی آن را قبلا داده بودم، عملکرد دولت اقای روحانی در سیاست خارجی و مهار تورم ، هرچه که توانسته باشد اقبال عمومی را به دنبال داشته باشد ، اما به نظر می رسد که امسال سال حساب کشیدن از دولت در عرصه ی مبارزه با فساد اقتصادی و شاخص های اقتصادی و اجتماعی مهم نظیر اشتغال و رشد اقتصادی است، پر واضح است که دولت تا کنون از این دریچه منتقد دولت های پیشین به موضوع مبارزه با فساد اقتصادی نگاه و عمل کرده و در مورد خودش کاری که بتوان ان را ارائه دهد نداشته ، پیش بینی می شود که در این سال خبرهای متحیر کننده ای در این حوزه شنیده شود، زیرا دولت در موضوع مبارزه با فساد در درون خود چیزی بروز نداده و حتی تحلیل اینجانب این است که دولت در موضوع مبارزه با فساد اقتصادی تعلل های جدی داشته و برای اصلاح سیستمیک کاری نکرده است ( اگرچه در موضوع فساد در دولت قبل جدی وارد عمل شده است)  دولت به جز در مورد فساد اقتصادی مشکلات دیگری در سال جاری دارد که کار را برای آن بسیار سخت می کند، اجرای طرح تحول سلامت که اگرچه به راستی فشار را از دوش نیازمندان برداشته و اجرای طرحی به این بزرگی جای تقدیر فراوان دارد ، اما به حدی گران و پر هزینه این طرح اجرا شده که عملا دو نهاد مهم بیمه ای یعنی سازمان تامین اجتماعی و سازمان بیمه سلامت با بحران در پرداخت ها وارد سال ۹۵ شدند، یعنی این دو نهاد مهم که می بایست موضوعات مهم اجرای سیاست های رفاهی را پیگیری می کردند، عملا درگیر تنها یکی از سیاست های رفاهی یعنی سلامت شدند و سیاست های مهمی چون اشتغال و محیط زیست، پایداری نهاد خانواده و ..... بر زمین مانده که به نظر نمی رسد در شرایط فعلی بتوانند کاری انجام دهند و با همین شرایط باید به استقبال سال ۹۶ بروند. سال ۹۵ را باید سالی با تداوم  دعوای بیهوده ی تجمیع بیمه‌ها و افزایش تعرفه ها و .....  در نظام سلامت دانست که آن را دعوا بر سر کوزه شکسته می دانم،  تنها راه نجات از وضعیت فعلی اجماع مدیران نظام سلامت بر سر بازنگری در پنج فرایند مربوط به کنترل ناب های طرح تحول سلامت که زحمت های فراوانی برای آن کشیده شده می دانم که بارقه های امید ان ایجاد شده که این فرایند ها به جد مورد باز بینی قرار گیرند، در واقع کلید موفقیت دولت بیش از پیش در دستان وزیر بهداشت و مدیران ارشد وزارت بهداشت و وزارت رفاه است. شاید دولت بتواند از محل همت وزیر بهداشت و مدیران این وزارتخانه با صرفه جویی در حوزه ی درمان  و  تزریق منابع بدون چاپ پول به مقدار ده هزار میلیارد تومان تحرک جدی به بنگاه های اقتصادی بدهد و تولید بدون تورم و حتی کاهش تورم را سبب شود.

اما در سیاست خارجی به غیر از هری کلینتون هرکس که روی کار بیاید موضوع برجام متزلزل خواهد شد و روز از نو و روزی از نو خواهد بود و این همان راز محکم بسته شدن کمربندها در سال ۹۵ است که باور ان برای دولت مردان سخت خواهد بود، از آن گذشته موضوع سوریه بسیار غیرقابل پیش بینی تر از گذشته بوده و با مقاومت شدید ترکیه در موضوع اسد به نظر می رسد وضعیت داعش  همینی خواهد بود که می بینیم و هنر اداره ی امنیت کشور مثل سال های قبل خود هنر بزرگی خواهد بود.

در این شرایط دولت به استقبال انتخابات آتی ریاست جمهوری خواهد رفت، انتخاباتی که تنها شرط بقای دولت، حضور پرشمار مردمی خواهد بود که انگیزه ی حضور آنها قطعا عملکرد دولت در چهار سال است.. عملکردی که در داخل کشور به جز حوزه ی سیاست خارجی و سلامت چندان هم مشعشع نیست و حتی صدای پدران اصلاحات را نیز در آورده..