ناچاریم که سر به مهر بمانیم

کاش می شد کمی وقت می گذاشتیم برای درست شنیدن و درست تحلیل کردن و درست گام برداشتن, شاید اگر اینگونه بود به راحتی سوار برموجمان نمی کردند؛ موجی که از هر سوی می اید و جز خستگی و سردرگمی چیزی عاید ما نخواهد شد. شاید ان روزهایی که بسیاری از ما برای ثبت نام در مسکن مهر هجوم می بردیم, کسی بود و هوشیارمان می کرد که این مسکن با چه اعتباراتی و با چه هزینه ای برای کشور و در قبال راکد ماندن بخشهای اشتغال و افزایش سرسام آور تورم در حال انجام است, شاید هیچکس برای خرید چنین ملکی پیش قدم نمی شد, متاسفانه در این حوزه نگاه مطبوعات نگاهی صد در صد سیاسی است و هیچ تلاشی برای آگاهی بخشی واقعی صورت نمی گیرد, دیروز در سایت انتخاب خبری را مربوط به دو ماه پیش خواندم که چنان با اب و تاب از طرح تحول سلامت دفاع کرد که گویی معجزه ای قرار است اتفاق بیافتد, در حالیکه صاحبنظران می دانند که این طرح سخیف ترین و بی ارزش ترین .................  طرحی است که در نظام سلامت کشور اجرا شده است و به هیچ عنوان نمی شود به ان طرح تحول نظام سلامت گفت. موضوعی که به گمان من اثرات مخرب آن در کمتر از چندسال دیگر بر مردم بیچاره نازل خواهد شد زیرا اعتباراتی که می توانست به سمت مسکن و ایجاد اشتغال برود در نظام سلامت بدون اجرای سطح بندی خدمات و گایدلاینها و ... در حال تلف شدن است. چه کسی باید اگاهی بخشی کند جز مطبوعات آگاه که متاسفانه در این روزها کمتر اگاهی می بخشند و در حال ارتزاق از محل آگهی و ... هستند. در این میان حدیث پاکدستی که این روزها مطرح می شود نیز از ان دست حرفهاست که آدمی را به شگفتی وا می دارد, احمدی نژاد آمد و قرار بود عالم و عادم را با شمشیر عدالتش نصف کند و حق مظلومین را از ظالمان پس بگیرد اما .... حالا خودش و دولتش مستمرا تیتر  مطبوعات کشور هستند تا بروند و در دادگاه پاسخگو باشند اما در این میان مضحک تر از همه کار کسانی است که وعده پاکدستی و مبارزه با فساد را دوباره قبول می کنند از کسانیکه همان مدیران سابق را در پستهایی جدید به کار می گیرند, در عجب هستم که چگونه مردم یک وعده ای را برای اصلاح قبول می کنند در حالیکه سبک و منش همان است. شاید بازهم باید افسوس خورد و اهی کشید البته به نظر من افسوس کشیدن و اه کشیدن قطعی خواهد بود اگر انتظار برای روی کار امدن مدیران پاکدستی که صحبتش شده بود طولانی تر شود......... و البته چیزی جز بدنامی نخواهد ماند.