وقتی بتونی روی موج سوار بشی همه با تو همراهند؟

یادش بخیر پاییز هفتادو هفت یادم همیشه خواهد ماند؟ آنوقت که با برادرم برای ثبت نام در رشته کاردانی رادیولوژی دانشگاه علوم پزشکی تهران توی محوطه دانشکده محقر پیراپزشکی حاضر شدیم. کنجکاویهایی که توی ذهنم موج می زد و هم کلاسیها و هم دانشکده هایی که یکی یکی از راه می رسیدند. دختر ها و پسرهایی که همشون یک خصلت مشترک داشتند و ان این بود که با سیاست درنیامیخته بودند، خیلی زود من شاعر و ان بینوای بچه کاسب و ان درسخوانده شاگرد اول مجبور شدیم گرایش سیاسی خودمون رو مشخص کنیم، نمی تونم رد کنم که از ابتدا احساس می کردم که با جریان راست بهتر می تونم کار کنم و شاید فضای  دانشکده و همیشه چپ زدن من باعث شد که چون قدرت توی دستان جریان اصلاح طلب بود بیام طرف جریان مخالف، اما زمان گذشت و گذشت و گذشت تا فهمیدم که توی این مملکت یه چیزه عجیب به چشم می خوره و آن اینکه خیلی نیاز نیست که ادم سالمی باشی خیلی.......

نیاز نیست که انقلابی باشی و یا اصلاح طلب و .... خیلی نیاز نیست که ادم درستی باشی،یا اینکه درست فکر کنی، اصلا خیلی ها کاری به این ندارند که چی میگی و یا اصلا حاضر نیستند باهات حرف بزنند همینکه توی یک موجی باشی واست بسه؟ حالا موج اصلاح طلبی یا موج اصولگرایی و .... از اینها بدتر حرف درست و کار درست وقتی معلوم میشه که خطط مشخص بشه، اما از همه اینها جالب تر اینه که همه در مورد هم با ذهنیت قضاوت می کنند، نه با اصول اولیه قضاوت اگر بخوای توی جمع اصولگراها یکی رو خراب کنی بهترین کار اینه که بگی فلانی با خاتمی بود اصلا بهتر اینه که یه عکسی هم فتوشاپ کنی بزاری توی وبلاگت و اگر بخواهی توی جمع اصلاح طلبان یکی رو خراب کنی بهتر از همه اینه که بگی فلانی مثلا با زاکانی و حداد و ... بود از این به بعد دیگه کسی ازت نمی پرسه تو کی هستی و به چی فکر می کنی؟ تو یک ادم محکوم و مشکوک و ... هستی؟
یادم میاد چند وقت پیش با یکی از دوستان نشسته بودیم توی خونه و جای شما خالی یه فنجان چای می خوردیم، دوستم گفت: یکی از دوستان التماس دعا داره، اگر بشه براش یه جایی کاری دست و پا کن، گفتم کیه گفت: فلانی، گفتم نمی شناسم. گفت بزار باهاش حرف بزنم و بعد شما باهاش صحبت کنی؟ با اون بنده خدا صحبت کرد و دیدم که خداحافظی کرد بدون اینکه با من حرفی بزنه، ازش پرسیدم که چرا گوشی رو به من ندادی ؛ گفت: راستش راستش .... راستش مهدی جان قبول نکرد و تشکر کرد، کنجکاو شدم و بیشتر پرسیدم ، گفت راستش از یکی از دوستان تو خبرهای جالبی از تو بهش نرسیده، گفتم خوب منو تا حالا دیده ؟ گفت : نه ؟؟؟؟ گفتم حرفی از من شنیده؟ گفت: نه؟؟؟؟  گفتم مطلبی از من جایی خونده؟ گفت : نه؟ گفتم خوب می دونه که من تو فلان بیمارستان با فلانی سر چی دعوام شده؟ گفت : نه؟
چند دقیقه ای سکوت کردم و گفتم: دلم به حال جامعه ای می سوزه که قشر روشنفکر و تحصیلکرده و دانشگاهی آن اینگونه قضاوت می کنند؟ بگذریم چای مان سرد نشود همان بهتر که با من صحبت نکرد منوه چه کار با کسی که قدرت تشخیصش از کودکی کمتره؟ که یک کودک تا دو سیب به او ندهند نمی تواند قضاوت بزرگی و کوچکتری داشته باشد اما این دوست شما با یک سیب به حکم قضاوت می رسد.
اما از آن موقع تا کنون سعی کردم به آسیب شناسی این رفتار ما ایرانیان بپردازم و دیدم که این ایراد در سطح وسیع در ما وجود دارد، واسه همینه که آی دزد آی دزد گفتن ها در ما خیلی خوب اثر میکنه و و گوینده رو به مقصود می رسونه؟ واسه همینه که یهو همه اصلاح طلب می شویم و یهو همه انتی اصلاح طلب و یهو همه اصولگرا می شویم و یهو همه انتی اصولگرا بالاخره سیاسیون خوب فهمیدند که ما درست قضاوت نمی کنیم و به موجی اسیریم.
اما امشب دلم خیلی تنگ شده برای فرصتی که توی دانشگاه از دست رفت: صحبت گفتگو صحبت اندشیه و صحبت اینکه برای این کشور چه برنامه ای خواهیم داشت؟ اینکه یکی بگوید چگونه از موج نهراسیم و با اندیشه و گفتگو همدیگه رو درک کنیم. من  دلم تنگه واسه اون روزهایی که خیلی بی خود با هم می جنگیدیم و امروز به دیدن عکس و خاطره و سرزندگی همه همکلاسیهام دلم شاد میشه امروز می فهمم دوره کاردانی رادیولوژی 77 دانشگاه علوم پزشکی تهران می شد بر موج ننشست از هنر سخن گفت از شعر که مایه ارامش منه؟ از عشق که از همه جای تنم در سروش و خروش است از دوست داشتن که نعمت تمام و کمال ایزد است..... نمی دانم چه در این دل شب برای همه خوبان بخواهم جزء ایام به کام لبانتان همواره به زیبایی سخن آراسته و کامتان لبریز از عشق دلدار و محبوبتان؛ حق لایزال..... امین

مهدی اسفندیار
ورودی 77 کاردانی رادیولوژی دانشگاه علوم پزشکی تهران