در پاسخ به خانم دکتر دستجردی شعرای باستان بیدار شدند؟

جمعی از ادبا و شعرای باستان پنجشنبه 6/11/90 در اعتراض به فرمایش خانم دکتر دستجردی مبنی فرهنگ عمومی مقصر مصرف بی رویه آنتی بیوتیک می باشد، در حافظیه شیراز گردهم آمدند و به بیانات خانم دکتر دستجردی اعتراض نمودند. در این همایش،که حکیم ابوالقاسم فردوسی و حافظ و سعدی و عبدالرحمن جامی ؛ رودکی از صده های قدیم و سهراب و فروغ و پروین اعتصامی و رهی معیری و شهریار از شعرای معاصر حضور داشتند؛  ابن سینا طبیب نامدار ایرانی سخنرانی کرد و به دلجویی از شعرا پرداخت. . . . . . . .

در ادامه  بیانیه شعرای باستان توسط نظامی گنجوی قرائت شد.

ابن سینا گفت:

من به طرف از مجمع الاطبا باستان خجل به روی شما ادبا هستم که نسل بعدی ما چنان کردی که خواب خوش بر شما تنگ کردی و پریشان شدندی. در زمان ما طب با دواهای نباتی برای مردم نسخه کردی و نه عوارضی دیدی و نه شکایتی، بلکه همگان دیدندی که از  خاور دور تا خاور نزدیک کتاب ما بخواندی و تاکنون تحقیق بر آن روا داشتی و خیرات فراوان بر آبا و اجداد ما نثار نمودندی. افتخار دوران ما را هرگز، کسی در این دوران شاهد نبودی و نه رضایت مردم دوران ما را دوران کنونی داشتندی. ما نه از مردم  زر و درهمی خارج از توان ستاندی و نه در دوران ما بانکی بودی که حسابی داشتی. که اگر چنین بودندی امیران راس ما شکافتندندی و مغز ما خوراک سگان نمودندی. بر خری سوار بودندی و از قریه ای به قریه ای دیگری هجرت کردندی و مردم را مدوا کردندی. نه اینکه طیاره ای بودندی و نه خودروهای گرانی. نه رنگ پول کروری دیدندی و نه خود را مقدس پنداشتی، بلکه مقدس کار نمودندی و آبروی خویش به هیچ ثمنی نفروختندی. عمری را تا به یادم بودندی در تحقیق و جستجو بودمی و هرگز از بیماری نخواستمی که چون عمری زحمت کشیدمی باید ماحصل عمرت را به من عطا فرمائی ؛ نه خویش را با تاجری قیاس کردمی و نه از بیماری داشته ایم را دریغ کردمی. من شهادت دادی که شما در هیچ جا سخن از دوا نراندی و آنچه از ریحان و سنبل و گل و عنبر سرودندی منظور به دیوانگی و حیرانی و شیفتگی جوانانی نظیر مجنون بودندی و اثرات طبی را نفرمودندی. انتظار از تنها نساء تاریخ صدارت این نبودندی که در عرصه طب به صدارت نشسته و به فرهنگ حاصل از خون و دل شما تاختندی. از صاحبان آبرو نظیر مرندی و پزشکیان و منافی خواستمی که دست به کار شدندی و این مشکلات را در مملکت حل نمودی و به ما کاری نداشتندی. این بزرگ حکیمان دانستندی که طب نوین ایران تنها قرنیست که بر کشور عارض شدندی و باید  تقصیر خود بر گردن گرفتندی و ما را آزار ندادندی. از بانو دستجردی خواستندی که اگر کار طب این بودندی که روح ما شاهد بودندی، ما خود را طبیب ندانستندی و سالروز تولد خویشتن را روز طبیب نهادندی، این بهتر بودندی تا طبیبان باستان آزردندی. دل ما سوختندی برای تبعیض هایی که روا داشتندی به حال طبیبان دوره عمومی که به قراء دور گسیلشان داشتندی و خود در طهران نشستندی و مشکلاتشان به جا ماندی که آنان به راستی تنها وراث ما بودندی ولی صدایشان در نیامدندی و اگر آمدندی کسی شنوا نبودندی.

در بیانیه شعرا نیز آمده است:

ای خواهر چندی بود که همه ی ما شعرا دیدمی، پس از ناتوانی در مهار انتی بیوتیک و رستم زایی تندی مصاحبه نمودی و فرهنگ عموم را مقصر شناختی، این رسم وفا نباشد که این چنین بتاختی و برفتی در حالی که در صدها سال پیش تا کنون ما نه در طبابت دخالتی کردندی و نه سخنی براندی. با این وصف برادر ابن سینا که خود طبیب بودی را شاهد اورندی که شهادت دادی که چنین نبود. در آن زمان نیز اطباء هرکس را که سخنی از علاج و درمان بر لسان براندی، با عبارت : تو مدرکت چیست؟ به سختی براندی و هرکس از حفظ آبروی خود به گوشه ای خزیدی و به شعر خویش پرداختی. سخنان شما سبب شد که ادبا و شعرا تمامی کتاب دستنویس خود،  به نزد طبیب سامانی ابن سینا اورده و ایشان به عنوان طبیب معتمد درگذشتگان باستان بر سخنان ما صحه گذاشتندی، در همین جا از وزیر محترم فرهنگ خواستی که به این موضوع رسیدگی و فی الفور پاسخ فرستادی. ما با خون دل و دود شمع شعر برای مردم سرودندی و بدون دریافت ذره ای حق ماموریت و امتیاز و وام و امثالهم برای این مملکت افتخار آفریدندی و انتظار نمی رفتی که فرزند ما در سنه آتی شعر ما خواندی و بر ما عیب نهادی؟ انتظار می رفتی که به جای فرهنگ، به اطبا نوین کمی گیر سفت تر دادی تا به حمایت شما در نمی آمدندی که هر روز برای نوادگان ما دواهای رنگارنگ تجویز نمودی و کسی را جرات بر اعتراض نبودندی که تا سخنی گفتی گقته باشند که ما طبیب بودنندی و دانستندی که چه باید کردی و با دشنه نوک تیز بر ناتوانان به زور دوا تزریق کردی که صدای ضجه اطفال هر شبانه روز خواب از ما ربودندی. 

شیراز ، سرویس خبری درگذشتگان