سه سال... سکوت... ترس یا خرد.... مهدی اسفندیار؟!

سه سال پیش بود که‌ مسئولیت تحقیق و تفحص از یکی از نهادهای عمومی کشور را به پایان بردم و با امید فراوان به اصلاحات احتمالی در دولت تدبیر و امید در گوشه ای نشستم و در کار رسانه و خبر و ادامه تحصیل در رشته ی حقوق مشغول شدم، اما سیل تماس ها و شکوه و گلایه ها و همدردی ها بسیار بیشتر از حد تصور بود، اما به این می اندیشیدم که‌ وسع تکلیف من کجاست؟!؟ 

درخواست دوستان از نهادهای نظارتی و تعهدی که‌ به کشورم داشتم از یکسو و فشار جسمی و ناراحتی قلبی که‌ دامن گیرم شده بود از سوی دیگر و از دیگر سو به این می اندیشیدم که‌ پاسخ مردمی که‌ مستأصل از پاسخگویی مسئولین و از سویی امیدوار به گشایش امور به سویم می آیند را چگونه باید داد؟!؟ 

در نهایت نه از سر خودخواهی بلکه از سر تدبیر نتیجه گرفتم که‌ باید مدتی تمرین سعه ی صدر کرد و در طوفان حوادث کمی گداخته شد، باید نگاه کرد و صبر کرد که‌ شاید این صبر نیز مرحله ای باشد که‌ باید پیش تر از این می آموختم، به هر تقدیر این روزها خبرهای عجیبی به گوش می‌رسد؟!؟ متخلفین بازرس شده اند و  متهمین شاکی؟!؟ 

و بعضا زبان بی ادبی از تهدید برون می آید چه آنکه در سایه ی بی تفاوتی و تعلل ها ، جری شدن هاست ، شغال ها از لانه برون آمده اند صدای شیر را تقلید می‌کنند و گربه ها ادای ببر در می‌آورند و توله موش ها ادای پلنگ؟!؟

اما خوب چه باید کرد هنوز هم صبر؟؟؟ قلم این توتم من ، او که‌ با خدای من ناظر است که‌ جز برای سربلندی کشورم ، نیتی برای راندن آن نداشته ام و جز به اصلاح امور ملتم نپرداختم، چگونه بنگارمش... آرام و نهفته..... یا..... پر خروش و معترض.... در این باره باید تصمیم گرفت، تصمیمی از نوع اشدا علی الکفار و رحمابینهم .... یا علی