چرا، علی ربیعی، علی ربیعی نیست؟!؟

علی ربیعی معروف به عماد ، یک نیروی شناخته شده ی امنیتی است که‌ در دولت اصلاحات وارد عرصه ی سیاسی کشور شد. خواستگاه علی ربیعی از بدو انقلاب جریان کارگری بود و بعدها با ورود به سیستم امنیتی ، بخاطر نوع شغلش کمتر در میان جامعه شناخته شده بود. علی ربیعی فارغ التحصیل دکترای مدیریت استراتژیک می باشد و در زمینه مبارزه با فساد تألیفی هم داشته است. شاید رفتار دانشگاهی در علی ربیعی تاثیر گذاشته و آنقدر وی را استحاله کرد که‌ دیگر نمی توان در رفتار صدارتی این مرد نشانی از رفتارهای امنیتی دید. رفتاری که‌ شاید برای یک وزیر در عرصه ی حاکمیت لازم نیز باشد. گریه هایش در جلسات مختلف و روحیه ی لطیف و ظریف در رفتار صدارتی وی شاید برای خیلی ها جالب و جذاب هم باشد ، اما باید مطالعه کرد و دید که آیا این رفتار به عنوان یک متن در غالب رفتارهای علی ربیعی دیده می‌شود با اینکه یک حاشیه است و بس...

علی ربیعی با گفتمان مبارزه با فساد وارد یکی از  چالش برانگیزترین حوزه های دولت دکتر روحانی شد و در واقع مسئولیت سه حوزه ی بسیار مهم را بر عهده گرفت. 

۱_ اشتغال

۲_ سلامت 

۳_ رفاه و تعاون 

در مورد اشتغال که بهتر است صاحبنظران قضاوت کنند و اگر منصفانه بگوییم تعاون نیز مثل گذشته در حاشیه است . اما سیاست های رفاهی این دوره ،عملا معطوف شده است به بسته های غذایی و .... دیگر هیچ

در موضوع سلامت ،کاش علی ربیعی خودش بود و حداقل به عنوان یک کارشناس امنیتی به موضوع نگاه می کرد که‌ شاید می توانست با نگاهی به چالش های خاورمیانه و از سویی نگاه علمی به سیاست های دولت های گذشته ، خیلی زودتر از امروز کشور را از چالشی که طرح تحول سلامت برای آن ایجاد کرد نجات بدهد ، رفتار منفعل ‌‌ و  اغلب رسانه ای علی ربیعی سبب شد که‌ دو بازوی قوی اجرای سیاست های رفاهی وی، یعنی تامین اجتماعی و بیمه سلامت چنان در گرداب هزینه ها گرفتار شوند که برای اولین بار در تاریخ کشور برای پرداخت هزینه های حوزه ی سلامت کشور ناچار شد که اوراق قرضه منتشر کند، با این وجود شرایط انتخابات سال آتی به گونه ای است که‌ دولت چاره ای جز ادامه ی اشتباه ندارد و باید در این مسیر حرکت کند ، در حالیکه وزیر تعاون به خوبی می توانست در همان زمان استارت خوردن طرح تحول سلامت ، ضمن موافقت با کلیات طرح از دولت بخواهد که این طرح را منوط به تکمیل کار کارشناسی و برآورد هزینه کند و دنباله روی محض اشتباهات قاضی زاده هاشمی در دولت نباشد. حتی انتظار می رفت که نگاه امنیتی علی ربیعی بتواند در این برهه به درد کشور بخورد ، که نشانی از آن نیز پیدا نشد. با این وجود حداقل انتظار از علی ربیعی این بود که‌ بعد از سه سال از گذشت  روز رای اعتماد به این سوال جواب دهد که واقعا منظورش از روی دست گرفتن کتاب زنده باد فساد در صحنه مجلس چه بوده است و چه خروجی این کتاب برای کشور و حوزه ی عملکرد وی داشته اشت؟؟ شاید بی راهه نباشد که آرزو می کردیم کاش علی ربیعی همان امنیتی می ماند و امنیتی صدارت می کرد که‌ شاید ، مدیریت مبتنی بر تجربه ی صرف، بهتر از مدیریت مبتنی بر علم صرف می بود ،به هرحال در دوران علی ربیعی کوچک شدن و تکه پاره شدن وزارت تعاون و کار و رفاه اجتماعی را شاهدیم و کاهش اختیارات این وزارتخانه و هیچ برون دهی از آنچه علی ربیعی در صحن مجلس ادعا کرد نداریم، شاید اینجاست که‌ افسوس می خورم که‌ کاش علی ربیعی خودش بود.... کاش