ترساندن از ظهور مجدد احمدی نژاد یا بدیل وی، تنها اهرم دولت برای حضور مجدد در پاستور؟؟

نگاهی به سپهر سیاست ایران زمین در سال 96 نشان از بیم و امیدهای فراوان برای تکرار مجدد دولت روحانی برای چهار سال دیگر است. اینکه این بار نیز تیغ اصلاح  طلبان به حدی برنده باشد که بتواند دوباره مردم را به پای کار دولت بیاورند، موضوعی نیست که به این سادگی بتوان از قطعیت آن صحبت کرد، زیرا سوالاتی فراوان پیش روی عملکرد دولت آقای روحانی در افکار عمومی وجود دارد که  نمی توانم به راحتی از کنار آنها بگذرم، معتقدم که دولت  روحانی  سوای از اینکه مخالفان سیاسی سنتی خود را دارد و در  دور دوم  ریاست جمهوری اگر بخواهد پاستور را از ان خود کند باید به این مهم دقت کند که از جمع موافقان سیاسی دولت شاخه هایی جدا شده اند که اگر چه مخالف سیاسی  دولت نیستند، اما مخالفان صنفی دولت هستند و از عملکرد دولت  در سیاست گزاری های داخلی و بخصوص در ارتباط دولت با مردم چندان راضی نیستند . شاید بشود با قطعیت تمام گفت که دولت روحانی  سبدی از آرای خود را از دست داده که این ریزش بسیار بیشتر از حد انتظار بوده است که اگرچه این سبد به آرای  اصولگرایان اضافه نخواهند شد، اما کاهش این ارا دو مرحله ای شدن انتخابات را قطعی می کند و  یک چهره ی منتقدی که از نظر سیاسی خنثی باشد ؛  می تواند رقیب بالقوه ای برای آقای روحانی باشد و اگر هم رقیب اصولگرا پای کار نیاید، امکان آمدن مجدد مردم به پای آرای دولت روحانی سخت است،  بخصوص اینکه دولت  دچار چالش هایی اساسی  مقبولیت در اقشار زیر است.

1_ در میان معلمان باید داستان دولت را تمام شده فرض کرد و  رغبت معلمان برای آمدن به پای سخنان آقای روحانی زیاد نیست و شاید تنها افزایش بیش از پنجاه درصدی حقوق و مزایا و رساندن سطح معیشت معلمان از وضعیت اسفناک فعلی به سطحی نزدیک خط فقر بتواند بارقه های امیدی برای اینکه مجددا به دولت اعتماد کنند به وجود بیاید، اما به هرحال اگر هم این طیف پای کار نیایند، احتمال افزوده شدن آرای آنها به سبد اصوگرایان با خاطره های مشعشعی که از عملکرد اصولگرایان در دوره احمدی نژاد دارند نیز نزدیک به صفر است. منتهی ریزش آرا را در میان جامعه ی  فرهنگیان کشور  جدی تلقی می کنم .

2_ کارگران: کارگران در دولت اقای روحانی وضعشان تغییری نکرده است  ، اما اگر دکتر قاضی زاده ی هاشمی بتواند با لابی های گسترده در مجلس بخش درمان را از تامین اجتماعی جدا کند، احتمال اینکه این طیف از حالت رخوت و بی تفاوتی به جریانی مخالف آقای روحانی تبدیل شوند نیز وجود دارد. منتهی باید از نظر دور نداشت که جامعه کارگری از قبل نیز گرایشات  مایل به چپ داشته است، اما سیاست دولت در بحث رفاه کارکری هیچ چیزی حتی برای نوشتن در یک سطر نیز نداشته است، شاید بتوان گفت که دولت از سقوط بیش از پیش  توان خرید کارگران پیشگیری نمود.... همین ..یا اینکه بگوییم که اگر دولت روحانی نبود وضع بدتر می شد.

3_ اما پرستاران که جنگ آنها با وزیر بهداشت و تیم وی هر روز و هر روز بیشتر و سخت تر می شود و در طول سه سال  و اندی روزی نبود که پرستاران از این مشکلات و دغدغه هایی که برای آنها به وجود آمد رهایی یافته باشند. از  طرح تربیت کمک پرستاران که القای تهدید امنیت شغلی  برای پرستاران بوده تا دنیایی از شکایت بابت طرح قاصدک  و  محرومیت از مطب برای متخصصین جوان  و اعتراضات فراگیر آزمایشگاهیان و قشر عظیم و فعال دیگری مثل پیراپزشکان و ماماها نیز در دولت تدبیر و امید سه سال تمام با سیاست های دولت جنگیدند و اکنون به آخر این ماراتن در خرداد سال آینده نزدیک می شوند.

4_ دانشجویان و دانشگاهیان: دانشجویان را باید کمی ازاد تر از دولت قبل و البته به شکل سلیقه ای و  شرایط متغیری را از دانشگاه به دانشگاه  دیگر متفاوت دید که  کم نیستند دانشگاه هایی که ریاست آنها هنوز تغییر نکرده است و یا اینکه بدنه ی آنها همان مدیران با سلیقه های سابق  هستند که باید گفت دکتر فرهادی و دکتر هاشمی در تامین نظر  جناح مخالف دولت سنگ تمام  گذاشتند. اما دولت هزینه های زندگی دانشجویی را به شدت افزایش داده است و این موضوع چندان دل خوشی برای دانشچوبان باقی نگذاشت.

5_ هسته ای مرکزی به نام روشنفکران که این جریان به زعم بنده پشت دولت خواهد ایستاد.

حالا باید چالش هایی چون استقراض سنگین برای اجرای طرح تحول آقای قاضی زاده ی هاشمی ، کاهش رتبه ی کسب و کار ایران در رنکینگ جهانی و بسیاری از موارد دیگر را به ماه های آینده اضافه کرد که آمدن فردی چون ترامپ می تواند حتی دست آوردهای مثبت سیاسی دولت رو تحت تاثیر قرار دهد.

شاید تنها شانس دولت رو بشود افزایش احتمالی بیست الی سی درصدی قیمت نفت دانست. در چنین شرایطی شاید تنها برگ برنده و ابزار دولت در کارزار سیاسی پیش رو، ترساندن مردم از ظهور مجدد محمود احمدی نژاد یا بدیل وی باشد، البته چنین اشتباه فاحشی از سوی جریان نامنسجم و سرگردان و متفرق اصولگرایی بعید نیست، اینکه جلیلی، حداد، قالیباف ، رقبای روحانی باشند ، به نظرم  در آنصورت می شود بازی را به دنیای پلی تیک سیاست بازی و امواج رسانه ها سپرد که در این بازی احتمال پیروزی اصولگرایان صفر است .... اما بعضا به این فکر می کنم که آیا امکان کاندیدا شدن یکی از وزرای دولت فعلی وجود دارد ؟؟؟ یعنی اصولگرایان امکان پیچیده کردن بازی را دارند ؟؟؟