سانسور، منشا فرهنگی یا حکومتی؟؟

چندی پیش  مقاله ای در پاسخ به اظهارات یکی از نمایندگان مجلس نوشتم که با توجه به لینک نماینده مذکور از یکی از شهرستان ها بود، مقاله را برای برخی از سایت های محلی آن استان فرستادم، در حالیکه مقاله رویکردی علمی و نقادانه داشت و اگرچه از ادبیات تندی هم استفاده شده بود، اما معتقد بودم که نظر نماینده ی مذکور بسیار پرت و بی اساس و بدون مطالعه بوده است، مع الوصف دیدم که دو سایت در آن استان روی این موضوع کار کردند که ظاهرا هر دو گرایش اصلاح طلبانه داشتند، اما نکته ی قابل توجه این بود که با وجود بازخورد مثبت این مطلب در میان بازدیدکنندگان و پیغام و نظرات مثبت و منفی که برای بنده ارسال شده بود، برخی افراد تحت عنوان ناشناس و شناس کامنت هایی در سایت عای محلی گذاشته بودند که با ادبیات بسیار زننده از بنده انتقاد کرده بودند که چرا چنین مقاله ای نوشتم، اما تا اینجای کار مسکلی نبود، مشکل و پیچیدگی کار در آن بود که هیچ کامنت موافقی در نظرات نیامده بود و به همین خاطر یک کامنت موافق با خودم را روی سایت گذاشتم و دیدم که اصلا کار نمی شود و نشده است ، اینجا بود که برای هزارمین بار برایم اثبات شد که بحث رای مردم و دموکراسی و رسانه های آزاد و معتقد به مبانی گردش آزاد اطلاعات ، موضوعی نیست که بتوان با گرایشات راست و چپ به آن پرداخت بلکه، یا اینکه بر اساس میل و رغبت حکومتی به ان پرداخت، چه آنکه بسیاری از افراد نزدیک به رهبری معظم انقلاب نیز بر این باورند که میل و رغبت ایشان برای ایجاد کرسی های آزاد اندیشی و بیان مشفقانه و بدون محدودیت مشکلات در داخل کشور، بسیار بیشتر از دستگاه های متولی فرهنگ و رسانه در کشور است، در واقع باید در جان مطلب عرض کنم که ریشه های فرهنگی سانسور و حذف مخالف بسیار عمیق تر از ریشه و تمایلات حکومت است ، چه آنکه می بینیم و دیده ایم که ارزش های دموکراسی و آزادی بیان و تکریم منتقد زیر پای تکریم افراد له می شود ، ولو اینکه این اقدام توسط جریان هایی صورت می گیرد که تحت پرچم آزادی بیان در سپهر سیاسی ایران عرض اندام کرده باشند، سانسور در مغز و اندیشه و فرهنگ یک جامعه باید نطفه داشته باشد تا بتواند نمود پیدا کند که این نمود می تواند در رسانه های حکومتی شکل بگیرد یا در رسانه های به ظاهر مستقل و معتقد به گردش اطلاعات که از درج نظر یک شهروند نیز خود داری می کنند ، به هر حال معتقدم که توسعه ی فرهنگی ، توسعه ی سیاسی اگر به درستی صورت نگیرد، صحبت از توسعه ی اقتصادی کردن ، افسانه ای بیش نیست و اول باید این امر را در فرهنگ جستجو کرد که به مثابه ی هوایی هست که تنفس می کنیم.