جهادی یا بی ترمز؟؟؟؟؟

سالهای ۸۴ تا ۹۲ سالهایی بود که دکتر محمود احمدی نژاد به ریاست جمهوری رسید, سالهایی که کار و فرهنگ جهادی , مدیر جهادی جزئ ادبیات سیاسی کشور شد, رئیس جمهور آن سالها آمده بود که تمام مشکلات کشور را در هشت سال حل کند, با مسکن مهر میخواست همه بی خانمان ها را خانه دار کند و با طرح هدفمندی یارانه ها آمده بود تا شکاف غنی و فقیر را به حداقل برساند در کف جامعه حاضر شده بود, روستاها که بماند حتی شهرهایی که به عمرشان وزیری را ندیده بودند, خود را میزبان رئیس جمهوری دیدند که به همه نامه ها پاسخ می داد, وزرا کنارش نشسته بودند, فاصله دستور تا اجرا به کمتر از دقیقه رسید اما در پایان نود و دو دیدیم که مسکن مهر همچنان تاتی تاتی کنان مانده است در خم یک کوچه, کلان موضوع در رضایت عده ای دیده نشد. تورم به بالاترین سطوح تجربه شده بعد از انقلاب رسید و ارزش پول ملی به نازلترین سطح ممکن, دکتر ما هم خسته بود, طوریکه آخرین نماز جمعه را نشسته خواند, ایشان با شتاب پیش می رفتند و از هر نوع مانع و ترمزی خوششان نمی آمد , سازمان برنامه بودجه را جایی برای اطاله وقت دید و یک ترمز که باید برطرف می شد, یواش یواش نظام بودجه ریزی کشور را یک ترمز دید که داشت ایشان را آزار می داد و می گفت این خالو خالوی من نیست و سرانجام اینکه چه کسی گفته که مجلس در راس امور است, بوده اما در گذشته ها چنین بوده, به تدریج به نظام قانون نویسی ایراد گرفت و متوجه شد که مجمع تشخیص مصلحت نظام حق ندارد که خلاف اسلام قانون تصویب کند, خوب رئیس جمهور هم که حافظ دین رسمی بود و اصلا قسم خورده بود که خلاف آن عمل نکند , برای همین شاید مجمع را ترمز دید و در جلسات آن شرکت نمی کرد, و به تدریج خسته شد آنقدر خسته شد که شاید به درستی متوجه نشد که آن احمدی نژاد با ترمز بیشتر محبوب بود و احمدی نژاد بی ترمز از قطار همه یاران مادی و معنوی را پرت کرده بود و حتی سیمای ما هم تصویر خالی از استقبال گران وی را به نمایش می گذاشت, آنقدر شتاب این قطار بالا بود که مسافران وحشت زده نتوانستند به خوبی چشم باز کنند و ببینند که در بعضی جاها جاده ای هم ساخته شد و خودرو جز سبد خانواده های حتی کم درآمد آمده است و دیگر یک خودروی متعلق به کارمندان رده بالا و یا اغنیا نیست , حالا شما بخواهی می توانی اسمش را بگذاری پراید و به قول دکتر کیلویی وزنش کنی. این هشت سال برای همه ما یک درس بزرگ داشت و آن اینکه ترمز نه تنها وسیله ای غیر ضرور نیست بلکه چه بسا بسیار هم واجب هست.احمدی نژاد رفت اما ظاهرا بعضی ها چندان هم از آن سبک بدشان نمی آید , این روزها یکی از وزرا را هر روز با ادبیات جهادی می خوانند خودش هم از کلمه جهادی استفاده می کند, انگار جای خالی احمدی نژاد را پر کرده است و شاید هم دیر به دولت رسیده بود, به هر حال رسیده و نمی شود کارش کرد, شاید حضورش سندی باشد بر این ادعا که هر کدام ما یه جورایی دوست داریم یه جاهایی بی ترمز باشیم, چه حتی اگر دلمان خون باشد از دست کارها و آدمهای بدون ترمز, به همین خاطر بد نیست که از جمع کابینه یکی هم ترمز نداشته باشد, یکی که بتواند در همه حوزه ها صاحب نظر باشد از ترافیک تا انرژی هسته ای و نرخ دستوری سود بانک, از محیط زیست تا خودروسازی و راه انداختن بیمارستان‌های زنجیره ای و خصوصی سازی و دیپلماسی و .... 

اصلا چه مهم که مخالفان بگویند در برنامه پنجم توسعه و در سیاستهای کلی سلامت گفته شده است که خرید هر نوع خدمتی ننها باید در چهارچوب نظام ارجاع و سطح بندی خدمات باشد, اصلا یعنی چه یک نظام فی فور سرویس اشکال دارد و باید اصلاح شود, ما اصلاح نکردیم و دیدید که شد؟

 اصلا یعنی چه که یک عده آدم حسود فریاد بزنند که دارید هزینه تراشی برای ملت می کنید, مگر ندیدند که ملت با شش میلیون صاحب خانه شدند خوب حالا ما هم ظرف یکسال توانستیم پرداختی از جیب مردم را از پنجاه درصد برسانیم به پنج الی ده درصد , یک اقلیتی هم به اسم پرستاران بگزارید هرچه دلشان می خواهد بگویند, تعداد وزرای سابق بهداشت و درمان و نمایندگان مجالس و کارشناسان اقتصاد سلامت هم که اگر همه و همه مخالفان جمع بشوند تعدادشان به دو هزار نفر نمی رسد, کارها هم که دارد پیش می رود , حالا با کمک ده درصد هدفمندی یارانه ها یا دو درصد مالیات ارزش افزوده, برویم جلو خدا کریم است, دو تا عدده دیگه؟! یک کمی بالا و پایبن میشه؟ حالا اگر جلوی دو درصد ارزش افزوده یه دونه یک بزاری میشه بیست و یک درصد که میشه هم اندازه بعضی کشورهای پیشرفته, این یکو بزاری پشتش میشه دوازده درصد که اوه ه ه ه ه , حالا حالا ها جا داره تا سقفش پر بشه.......

اما آقای وزیر به خدا با شما لج نیستیم, می ترسیم که روزی شما هم نمازتان رو نشسته بخوانید اما زیر میزی برگرده جای اولش, می ترسیم خدمات القلایی که این روزها به اسمش هم مدیران شما در سیما حساسند و واکنش نشون می دهند, تمام پولهای شما را ببلعد  و دوستی ربیعی و قاضی زاده بشه دعوای ذبیحی و دستجردی که بکی بگه: به خدا این کف دست مو نداره و یکی دیگه بخواد بکنه؟

آقای قاضی زاده بعضی اوقات یه نگاه به ترمز بیندازید و یه نیش ترمز بگیرید, آقای مرندی ,لنکرانی و پزشکیان و طریقت نمی خواهند شما را پیاده کنند, یه خدا قوتی هست و اینکه داری ترمز میبری؟ یه کمی یواش تر, اینجوری هم سرنشینان راحت ترند هم قطار از پا در نمیاد و هم اینکه ریلها از جا در نمیان, همینکه میشه نمازش ایستاده خواند , تازه به این میشه بعدها گفت کار جهادی, بعدها میشه گفت, اگر منافی دولت جنگ را با صرفه جویی یاری رسونده, اگر مرندی دولت سازندگی رو با واکسیناسیون و توسعه شبکه ها و تربیت نیروی انسانی یاری کرده, اگر پزشکیان دستی به اوضاع نابسامانی ترومای جاده ای و نظام سطح بندی کشیده و یار دولت اصلاحات بوده تا رشد اقتصادی بالای پنج درصد بیاره, قاضی زاده هم اونقدر با سیلی صورتی سرخ کرده که دشمن فکر نکنه دست ظریف به خاطر دو دستگاه ام. آر آی و .... توی مذاکره بسته شده, شما کار بزرگ تری در پیش دارید, معتقدیم که شما می توانید با افزایش اثربخشی منابع کمک کنید که بودجه ها کمی برود, طرف محیط زیست تا لازم نباشه شما هم راهی عراق بشید, آقای قاضی زاده کار جهادی یعنی دست در دست مردم دادن و دست در دست منتقدان دلسوز دادن, اینجوری شاید بشه فکری اساسی برای بازیافت پساب شهری کرد تا توی خبرها نیاد که فلان سرویس امنیتی فلان کشور گفته تهدید بزرگ ایران زمین بحران کم آبیه, ما می خواهیم دولت شما موفق باشد, اینجوری جهادی تر به نظر خواهید رسید. 

با ارادت و احترام و التماس 

یک وبلاگ نویس