آرایش سیاسی ایران، یکسال مانده به انتخابات ریاست جمهوری دهم؟

در یکسال ماننده به انتخابات ریاست جمهوری دهم آرایش سیاسی جریانهای سیاسی در ایران بسیار جالب است. در واقع تجرکی که در زیرلایه های اجتماعی کاملا پیداست و قابل انکار نیست؟
بدون شک کاندیداهای اصلی دولت یکی از گزینه های باقری لنکرانی وزیر بهداشت معزول و یا نیکزاد وزیر مسکن فعلی است, اما در صورت رد صلاحیت این دو تنها گزینه احمدی نژاد ضرغامی رئیس فعلی رسانه ملی است که باید وی را کاندیدای خاموش انتخابات اتی  دانست که در میان تضادهای قالیباف و احمدی نژاد می تواند گزینه ای بین الطرفین باشد که وحدت را به اردوگای اصولگرایان بیاورد. شاید همان اقبالی را بتوان برای ضرغامی متصور شد که برای کفاشیان در انتخابات فدراسیون فوتبال مشاهده کرده ایم. جایی که به ناچار همه روی کفاشیان توافق کردند در حالیکه قرار بود وی برای تنوع در کاندیداها اضافه شود, اما  در میان جریان اصلاحطلبان.....

داستان خیلی متفاوت است ، درست به اندازه اختلافیی که بین اصولگرایان وجود دارد که ایا اجازه بدهند که رقیب وارد میدان بشود و یا نه در میان اصلاحطلبان بحث ورود و یا عدم ورود به انتخابات حیاتی است. شاید این امر کمی با انتخابات مجلس متفاوت باشد زیرا در انتخابات مجلس وشوراها  مشارکت مردم بیشتر به دلیل گرایشهای قومی و بومی است و خواه نا خواه حضور مردم تا درصدی قابل پیش بینی است اما در موضوع ریاست جمهوری کاملا اتفاقات متفاوت است. لذا بین حضور اصلاح طلبان و یا عدم حضور انها باید بین مشارکت 45 درصدی و مشارکت 85 درصدی یکی را انتخاب کرد. اما چنانچه اصلاح طلبان بیاند ممکن است پیروزی انها باعث دردسرهای فراوانی گردد که از جمله فکر تسویه حساب انها با احمدی نژاد و هر روز فریاد وا اختلاسا است و از طر ف نگاه متفاوت آنها در برخورد با غرب و همینطورر مسائل اجتماعی ممکن است تنشه های درونی را از سطح دلخوری به برخورد بکشاند, اما حضور یک کاندیدای نه چندان مطرح مثل عارف و یا بیطرف می تواند هم تنور انتخابات را گرم نگه دارد و هم در صورت پیروزی این فرد , اتفاقات ماجراجویانه کمتری را شاهد باشیم، که البته شانس پیروزی چینی فردی در حضور گزینه ای مثل قالیباف بسیار زیاد نیست. شاید در همین نقطه باشد که شرط همراهی احمدی نژاد با قالیباف ، سهمی در کابینه و یا عدم برخورد انضباطی با برخی بی انضباطی ها باشد؟؟؟ به هر شکل حضور و یا عدم حضور اصلاح طلبان اولین چیزی است که باید مشخص شود تا همگان استراتژی اصولگرایان را بدانند، حضور اصلاح طلبان یعنی تنها گرینه اصولگرایان قالیباف باشد و اختلافها به کناری رود، اگر اصلاح طلبان نیاند یعنی گزینه های متنوعی مثل ولایتی و باقری لنکرانی و قالیبالف  را داشته باشیم. که در این صورت شانس هر سه گزینه یکی است. در جمع بندیس نهایی باید گفت که به احتمال بسیار زیاد گزینه های انتخابات ریاست جمهوری سال 92 بیش از شش نفر خواهند بود که به دور دوم خواهد کشید و در صورت حضور اصلاحطلبان شکست جریان اصولگرایی حتمی است زیرا گرانی و بیکاری ها را جریان اصلاح طلبی به نام اصولگرایان خواهند نوشت و اگر اصلاح ظلبان نباشند باید اذعان کرد که همه جریانها بین ولایتی و قالیباف یکی را انتخاب خواهند کرد که در اینصورت شانس ولایتی بیشتر از قالیباف است. چون احمدی نژاد بهتر می تواند با طیف ولایتی زندگی مسالمت امیز تری داشته باشدو از طرفی جریانهای اصولگرایی بهتر می دانند که ولایتی گزینه اول است.